Nie polecam. Puściłem sobie film, bo mnie tytuł zaciekawił, a tam nikt nic nie obliczał, a już śmierci to szczególnie

A to nie jest film o type prowadzącym biuro rachunkowe w Świecie Dysku?

Jak dla mnie to Kossakowska najlepiej opisała co jest najstraszniejsze w życiu w zakończeniu serii "Upiór Południa"

"Nie ma powodu bać się nocy, drżeć przed ciemnością. Noc to tylko
brak światła. Niedobór niewygodny dla waszego podstawowego zmysłu,
wzroku. Strach przed mrokiem to tylko zwykły ludzki zabobon. Owszem,
noc ma swoje tajemnice, swoje potwory, swoje przerażenia, ale w
większości przypadków wynikające z obsesji, złudzeń, szaleństwa,
zwidów i omamów. Braku odpowiedniego oświetlenia, jeśli można tak
powiedzieć.
To dzień przynosi prawdziwe lęki, prawdziwy szok. To w środku lata,
rankiem lub słonecznym popołudniem dowiecie się, że macie raka, że wasi
bliscy mieli wypadek, że zdradza was żona, że wylali was na bruk, że nieuczciwy deweloper okradł was ze wszystkich oszczędności.
Wtedy noc, pełna swoich duchów, klekoczących w szafie szkieletów i
potworów czających się pod łóżkiem, wyda wam się niegroźna i łagodna
niczym bajka dla niezbyt rozgarniętych bachorów.
Bo prawdziwe koszmary, te najgorsze, najstraszniejsze, rodzą się
zawsze w godzinie południa, w pełnym świetle dnia."

Śmierć jest nudna.

No może tylko ta Ziemiańskiego jest ciekawa (lub z Sandmana albo Thanosa)

"Śmierć to kobieta. Przecież przyjdzie w końcu i powie: Wiesz to ja - z debilnym uśmiechem. To ja Ciebie zrozumiem, to ja Cię przytulę, to ja Ci zaspiewam tę piękną piosenkę, które słów pewnie sama nie pojmę. To ja, mój miły, to ja. To nareszcie ja. Już koniec Twoich zmagań, to już kres, mój mały. Ja Ci powiem, że jesteś piękny, ja Ci powiem, że jesteś mądry, ja Ci powiem, że jesteś odważny, że jesteś wielki, że jesteś strasznie fajny i naprawdę będę w to wierzyć. To ja. Ja jestem Śmiercią, mój miły. Chodź. Chodź, proszę i nie płacz więcej. Ja Cię ukoję, ja jestem Twoją żoną, ja jestem kochanką, ja jestem tą pierwszą dziewczyną, którą pocałowałeś ukradkiem, ja jestem Twoją Śmiercią, kochanie, tylko proszę, nie śmiej się przez łzy, i tak nie zrozumiem, bo ja... jestem tak strasznie głupia. No, chodź, pocałuj mnie w usta. Tylko uprzedzam - ja mam strasznie zimne usta, mój miły. Ale nie bój się, teraz będzie Ci dobrze, teraz nie musisz się gryżć, nie musisz się bać. Jak ja Cię strasznie kocham. No, chodź. To ja. O, Bogowie, jak my dobrze się znamy. Jak brat i siostra, prawda? Jak kochanek i kochanka. Jak mężczyzna i Śmierć, co? Jak Ty i Ja. O, kochanie, jak bardzo Cię pragnę. No, chodź już, głuptasie. Kochanie. Jaki ty jesteś piękny, jaki ty jesteś mądry, jaki ty jesteś odważny. Kocham Cię. Kocham Cię, mój mężczyno, no chodź. Coś się kończy, a nic się nie zaczyna. Ale może i dobrze, co? Przecież wiesz... Przecież wiesz, ty dobrze wiesz. Tylko nie płacz, proszę. To ja, Twoja stara znajoma. Znamy się dobrze, kochanie. Pamiętasz mnie przecież, pamiętasz mnie dobrze, jesteś mężczyzną. Chodź..."

Ja to oglądałem w 3 klasie podstawówki. Polecam Laboratorium Diabła.

@brogman też widziałem. Ani tam diabła nie było ani nikt się za słońcem nie chował.

@Jez_z_lasu mi by się dobrze kumplowalo ze Śmiercią Pratchetta.

@Jez_z_lasu to mi przypomina jak córce tłumaczyłem, że nie ma powodu bać się ciemności, bo jak jest ciemno to nie widać żadnych potworów.
Ponad rok minęło, zanim umiała wytłumaczyć, że potworóy tam mogą być, tylko ich nie widać, przez co jest jeszcze straszniej

O, przypomniałem sobie - tu się naprawdę oblicza smierci:
https://m.youtube.com/watch?v=aaLxTVkzcaE

:betonem ?

Oblicza śmierci


width="600"
height="338"
style="border: 0; padding: 0;"
src="/embtv.php?did=1780318"
>