Romans w kurorcie

Kanaryjska rzeczywistość była dla niej jak kubeł zimnej wody. Na plażach opalali się często wyłącznie starsi panowie na wózkach inwalidzkich, a wszyscy w miarę interesujący faceci zajęci byli obejmowaniem swych niezgrabnych małżonek...  Na Swietłanę zwrócił uwagę niepozorny singiel z prowincjonalnym akcentem, który to akcent nieprawdopodobnie ją drażnił.

Siergiej nigdy nie był w Moskwie (wiocha!), nie opowiadał nic o swojej pracy czy nauce (bezrobotny!), nosił wyblakłe szorty i, prócz tego, wiecznie taszczył ze sobą dziwnego włochatego szczura. Swietłana zadrżała, gdy wyobraziła sobie, że on mógłby przyjechać do niej, do Moskwy: koleżanki oczekują, że przedstawi im co najmniej Brada Pitta, w białym garniturze, z buldogiem u nogi i cygarem w dłoni, a tu jakiś tam Siergiej w wyblakłych szortach z zupełnie nieprestiżowym szczurem. I chociaż kanaryjski konkurent umiał otwierać butelki z piwem okiem, był całkiem zabawny i sympatyczny i nawet troszeczkę podobny do Alaina Delona... z tyłu, Swietłana  absolutnie nie pozwoliła sobie na zakochanie się...

Dlatego też, wyjeżdżając, dla żartu zostawiła mu numer telefonu Moskiewskiej Giełdy Pracy, zamiast swojego.

Siergiej zadzwonił i kompletnie nie zrozumiał żartu.

W ogóle nie rozumiał tej dziwnej dziewczyny, choć spodobała mu się ona na tyle, że był gotów przyjechać za nią do  Moskwy. Do miasta, którego jego ojciec-milioner, odsiedziawszy trochę za niepłacenie podatków, nienawidził. Do tego stopnia, że wywiózł cały swój kapitał i maleńkiego syna do Nicei, gdzie Siergiej dorósł niewiele wiedząc o Moskwie. I jego unikalna niebieska szynszyla (włochaty szczur), zakupiona za 5 tysięcy euro, też niczego o Moskwie nie wiedziała, a ściślej rzecz ujmując, wiedziała jedno: że tam mieszkają głupie dziewczyny z głupimi wyobrażeniami w temacie romansu w kurorcie...

A stare przysłowie pszczół powiada: nie sądź książki po okładce...